بستر

بستر که تنهایی کشیده،

نمی کشد مرا که تنها ترش میکنم

بیهوده ست

بردن بالشی از بیخوابی

به پایین و بالای خانه یی که خالی اش را از تو می داند

و آمد و شدی که از عشق فقط شقی دارد

و ع اش را که عینن تنهایش می کند

انداخته....تا اخته بماند

بیهوده ست

تاختن بر میدانی که فتح اش فاتحه بر خویش است



میان این همه آخ و باخ و پاک و فاک

نمی گیرد من

بر خاکی که بی آب تر از خواهران نجیب من اند

آن سوی تنهایی مردی نیست ، عددی نیست

تا عاقبت با یک چلیپا بایگانی اش کنند

و آن همه اهورا، ولگرد، شازده و اووانگرد

گردی به پای عشق نشد

تا بردی از تنهایی گردد

دیگر خیال بی خیال

فردا یکی که نه گفت راست

خواهد کرد

آنگاه

تنها تنهایی ست که تنهاست